Ben ik overspannen?
Als je jezelf de vraag stelt of je overspannen bent, dan ben je dat waarschijnlijk ja. Sterker nog, als je jezelf herkent in de Supervrouw waar ik dit specifiek voor schrijf, dan zit je waarschijnlijk tegen een burnout aan te hikken. Waar of niet?
“In het kort komt het erop neer dat je teveel van jezelf geeft. Aan je werk, aan je partner, aan je kinderen (ja dat kan). Je wil het allemaal goed doen. Scratch that: je wil het allemaal niet fout doen.”
Gefeliciteerd: je hebt een burnout!
Je kunt jezelf voor de grap eens testen hoe je scoort op zelfzorg. Het zou me niets verbazen als je jezelf niet kunt herinneren wanneer je voor het laatst iets voor jezelf hebt gedaan of tijd hebt verspeeld. Wanneer verveelde je jezelf voor het laatst? Wanneer sliep je zo diep dat je met je armen boven je hoofd wakker werd, helemaal zwaar in het bed gedrukt? Wanneer had je enorme zin in seks gedurende een paar uur minimaal?
Dus. Waarschijnlijk overspannen/ randje burnout.
Dat is helemaal niet erg overigens. Sterker nog: Gefeliciteerd hiermee! Serieus. Dit betekent namelijk dat je leven gaat veranderen, op een manier die veel beter bij je past dan dat het nu doet.
In het kort komt het erop neer dat je teveel van jezelf geeft. Aan je werk, aan je partner, aan je kinderen (ja dat kan). Je wil het allemaal goed doen. Scratch that: je wil het allemaal niet fout doen.
Jouw lat ligt hoog. Dat weet je ook. Je weet dat je perfectionistisch bent. Pas tevreden bent als je meer dan bovengemiddeld scoort. En als je iets hebt behaald, ben je alweer met het volgende bezig.
Het lijkt erop dat de ander dit van je eist. Je werkgever, je partner etc, maar dat is niet zo. Je wordt niet gezien in jouw grenzen. Anderen vragen nóg meer van je, terwijl je al zoveel geeft. Weet je waarom? Omdat je jouw grenzen niet duidelijk genoeg aangeeft.
Dit wordt wel een eerlijk stuk zo hè?
Sorry, ik wil je vooral niet het gevoel geven dat het je eigen schuld is. Dat is het niet. De oorzaak ligt in je jeugd.
Wanneer werd jij vroeger gezien door jouw ouders? Wanneer kreeg je onvoorwaardelijke liefde of aandacht? Grote kans dat je hiervoor moest vechten bij je vader en/ of je moeder. Opvallen. Presteren. Dat je geen idee had wanneer je het goed deed. Daarom gaf je maar het maximale.
De oplossing is gelukkig simpeler dan je zou denken: stop met wat je aan het doen bent. Meld jezelf ziek (ja dat kun je maken) of ga er even tussenuit in het geval van een relatie/ moederschap (ja zelfs dat kun je maken).
Geef gehoor aan wat er zo duidelijk aandacht wil. Leer luisteren naar de signalen van je lichaam. Je lichaam wil rust. Rust vanuit jouw hoofd. Dat jij jezelf goed genoeg vindt zoals je bent. Dat jij beseft dat je het meer dan goed doet. Dat je jouw grenzen mag opstellen, aangeven en bewaken. Dat nee, nee mag zijn en gerespecteerd mag worden.
Veel Supervrouwen die ik ken hebben een burnout doorlopen. Weet je hoe dit komt?
Ze zijn gewend zich flexibel op te stellen. Zich te voegen naar de behoeften van anderen. Zo rekt ze zichzelf op en zet zichzelf aan de kant. Dit door een gemis aan onvoorwaardelijke liefde in hun jeugd.
Overspannenheid of burnout, nodigt je uit om jouw leven te gaan leven. Om daadwerkelijk deel uit te maken van het verhaal. Ruimte in te nemen.
De allersnelste manier hieruit is om dat gemis aan onvoorwaardelijke liefde vanuit een of allebei de ouders te herstellen. Dat kan vrij makkelijk met bijvoorbeeld de ‘Ideale ouder’ meditatie.
Laat het me weten als dit iets voor je doet of minimaal aan het denken zet. Ik kijk graag met je mee.
Liefs, Margot