Waarom doe ik wat ik doe?

Hoe ben ik gekomen tot waar ik nu ben? In dit stuk neem ik je hier een stukje in mee zodat je een beeld krijgt bij mijn passie voor wat ik doe.

Hoe was je als kind? Hoe was je jeugd? Zulke vragen roepen veel bij me op. Wat ik me vooral herinner is dat ik vluchtte, zowel letterlijk als figuurlijk. Het liefst klom ik hoog in bomen, om daar veilig te zitten, ver van alles weg. Hoewel ik in een gezin van zes personen opgroeide en op de lagere school in een klas van dertig kinderen zat, had ik weinig contact met de mensen om me heen. Ik deed wel gewoon met alles mee hoor en had ook wel vrienden, maar de échte klik was er niet. Ik begreep mensen simpelweg niet en zij mij ook niet naar mijn idee. Deze connectie had ik wel met de hond waarmee ik opgroeide. Ik had nooit door dat ik me zo alleen en onbegrepen voelde. Als kind is het zoals het is. Ik mocht ook als jongste van het gezin eigenlijk alles omdat mijn zussen en broer het gras bij mijn ouders al voor me hadden weggemaaid en groeide op in een buitengebied van een dorp waar sowieso alles kon en mocht. Er werd niet op me gelet en dat vond ik toen prima. Van deze tijd heb ik eigenlijk alleen wat flarden aan herinneringen. Alsof ik er niet echt ben geweest toen. Wat ik me vooral herinner is dat ik nadacht over waarom we hier zijn, of er een zin van het leven is en dat soort dingen. Waar ik me het meest fijn bij voelde was lekker buiten bezig zijn in de grote tuin die we hadden. We woonden ook vlakbij een bos waar ik graag was en ‘s avonds naar de sterren kijken, het liefst bij een kampvuur, vond ik heerlijk. 

Vanaf een jaar of dertien kreeg ik vriendjes en klampte me daaraan vast in meerdere lange relaties. Onbewust vond ik een plek bij hen waarin ik eindelijk veilig was. Iemand die zich over me ontfermde. Na de middelbare school wilde ik heel graag op reis. Toen ik nét 18 was ging ik in mijn eentje op reis naar Australië. Ik had toen een prille relatie, die uiteindelijk dertien jaar heeft geduurd, waarin ik me voor het eerst begrepen en gezien voelde door iemand. Met hem had ik tijdens mijn reis veel contact, maar verder heb ik maar twee keer naar huis gebeld en een aantal keer gemaild. Niet per se omdat ik het niet wilde, maar omdat het niet in me opkwam dat ik gemist werd. Ik miste thuis ook helemaal niet.

Toen ik ging studeren was ik niet de typische student. Leuke dingen doen vond ik spannend. Ik deed ze wel, maar ze waren altijd erg beladen. Het liefst zat ik op mijn kamer snoep te eten achter de tv. Ik heb in die tijd heel veel series en films gezien, wat een heerlijke uitvlucht was. Ook het theater trok me erg en ik kon mijn ei kwijt in muziek. Het studeren ging me makkelijk af en ik haalde in vijf jaar tijd mijn HBO bachelor en universitaire Master. Ik had wat bijbaantjes die altijd veilig achter de schermen plaatsvonden, zoals in de keuken van een restaurant of op de back-office van een call-centre. Ik ontmoette een aantal meiden waarin ik herkenning vond, had nog steeds een fijne relatie en een hele goede vriend waarmee het altijd leuk was. Best een aantal mensen dus waarbij ik me echt fijn voelde en mezelf kon zijn. Daarbuiten vond ik het leven nog altijd best overweldigend.

Op de dag dat ik mijn scriptie inleverde en het studeren erop zat, namen mijn vriend en ik een hond. Mijn leven veranderde compleet. Voor het eerst in mijn leven had ik iemand om voor te zorgen en ik voelde de diepe verbintenis weer met het leven, dat ik bij mijn jeugdhond ook had. Ik landde voor het eerst op aarde als het ware. De veilige plaats van mijn hoofd waar ik altijd verbleef, werd verruimd naar mijn lichaam. Voor het eerst voelde ik mijn lijf echt. In die tijd kwam ik een energetisch therapeut tegen, die me heel veel kon vertellen over hoe ik de wereld en mezelf ervaarde. Het onderwerp ‘hoogsensitiviteit’ kwam voorbij en ik kreeg ook een ingang naar het spirituele. Omdat ik een enorme honger had naar informatie over deze onderwerpen en naar mezelf, deed ik de studie die zij ook had gedaan. De samenhang tussen geest en lichaam werd me steeds meer duidelijk en ook de gevolgen die je jeugd hebben op hoe je jezelf uiteindelijk voelt en hoe je bent. Deuren vlogen op en aan de hand van alle informatie die ik kon vinden ben ik mezelf, anderen en het leven in het geheel verder gaan analyseren.

In diezelfde tijd ging ik ook voor het eerst werken. Dit werd het HBO onderwijs, waar ik met mijn passie en gedrevenheid al snel de rol van docent oppakte. Ik vond het heerlijk om in het onderwijssysteem te blijven hangen omdat ik nog zoveel zelf wilde leren. Naast het stuk inhoud, kwam daar nog veel meer bij kijken natuurlijk. De hele dag had ik honderden mensen om me heen en met een groot deel daarvan ook dagelijks contact. Dit vond ik heel heftig, maar ik voelde me heel erg thuis in de familie van het personeel van de opleiding. Na anderhalf jaar werd ik wegbezuinigd. Dit deed echt pijn. Mijn eerste veilige plaats in de maatschappij viel weg.

Bij nog drie werkgevers heb ik gewerkt. Bij alle drie met veel plezier. Bij alle bedrijven gebeurde er ook iets vergelijkbaars bij mij. Ik werkte veel te hard. Ik zag veel ruimte ter verbetering, was perfectionistisch en had veel tijd omdat ik verder weinig om handen had. Het resultaat was dat ik altijd gespannen was, tegen overspannenheid aan eigenlijk. Wat vreemd was. Want ik vond alles super leuk wat ik deed juist! Hoewel ik les gaf in vrije tijd, zingeving, vitaliteit, kwaliteit van leven en geluk, was het bij mij altijd binnen handbereik, maar ik was er nog net niet

Inmiddels had ik een comfortabel leven opgebouwd. Ik woonde samen met mijn vriend in een fantastisch huis, we hadden een lieve hond waar ik dol op was, ik ging regelmatig op vakantie en uit eten en ik hield enorm van mijn werk. Een mooi moment om door te gaan naar de volgende stap in het leven: ik werd zwanger.

Dit veranderde mijn leven op meerdere manieren. Ten eerste kreeg ik enorm veel contact met mijn lichaam. Opnieuw werd ik verantwoordelijk voor een levend wezen om voor te zorgen, maar deze keer groeide dat wezen ín mij. Alles wat ik voelde, at en deed, dat kwam ook bij mijn kind terecht. Dit gaf me veel rust en elke dag een duidelijk doel. Goed voor mezelf zorgen zodat mijn kindje goed groeit. Al vrij vroeg kreeg ik de bevestiging dat het een meisje was (ik had jaren daarvoor in een meditatie twee kinderen gezien, een meisje en een jongen) en nadat we haar een naam hadden gegeven was het alsof ze er al was op een bepaalde manier. Ik voelde me fantastisch tijdens mijn zwangerschap en straalde alle kanten op. Het onderwerp zwanger zijn en de bevalling vond ik erg interessant en las alles wat los en vast zet hierover.

Ten tweede ging het op dat moment ineens heel slecht met mijn vader. Hij kwam op de intensive care van het ziekenhuis terecht en heeft vervolgens lang in het ziekenhuis gelegen. Ik had nooit echt een band met hem en vond het prettig dat ik er voor hem kon zijn op dat moment. Ik maakte me zorgen om mijn dochter omdat ik bang was dat ze last had van de stress die ik erdoor ervoer. 

Een paar weken later veranderde mijn leven echter opnieuw compleet, doordat mijn vriend toegaf gevoelens te hebben voor een andere vrouw. Ik was toen een half jaar zwanger. Zonder het te hebben gewild was er al iets tussen hen aan het ontstaan. Dit raakte me zo diep, dat ik merkte dat ik niet meer in ons huis kon zijn. Alles herinnerde me aan wat er niet meer was en deed pijn. Dit was geen omgeving waar mijn dochter goed kon groeien in mijn buik. Als ik vast zat in emotie en ik het voelen blokkeerde, dan stopte zij met bewegen. Het was simpel: ik moest daar weg. Na een paar weken bij een vriendin te zijn geweest kon ik vrij snel in een appartement terecht waar ik letterlijk mijn hele leven opnieuw begon. Alles kocht ik nieuw, tot op het peper en zout vaatje toe. Alles wat me enigszins deed herinneren aan hem en ons elimineerde ik op die manier. Wat ik me nog goed herinner is dat ik voor de hond eenzelfde hondenbak kocht. Dat bracht al zoveel emotie naar boven, dat ik wist dat er nog een lange weg aan verwerking te gaan was. Na deze te hebben omgewisseld voor een andere bak kon ik niets meer uit de weg gaan dat me triggerde te voelen hoe ik me voelde. Ik viel te veel af en at weinig. In huis hingen briefjes waarop herinneringen stonden om te eten. Ik had enorm veel verdriet en was diep in de rouw. Omdat ik zwanger was en me verantwoordelijk voelde voor mijn dochter, kon ik niet de logische vluchtroutes nemen om niet te hoeven voelen. Ik kon niet naar Australië vond onbepaalde tijd, ik kon niet aan de drank, ik kon niet vluchten in de aandacht van mannen of noem het maar op. Ik moest hier voor mijn dochter doorheen. Als ik een emotie tegenhield ging het slechter met haar. 

Dus ging ik voelen. Elke keer dat ik verdriet voelde, dan liet ik het toe. Ik weet niet hoe vaak ik op de badkamervloer heb gelegen. Vaak in ieder geval. Maar nooit lang. Wat ik merkte is dat als ik een emotie volledig toeliet, echt tot in de uiterste poriën van mijn lichaam, dat het vrij snel voorbij was en ik me daarna bevrijd voelde van iets. Ik voelde me lichter en beter na elke keer dat ik hier doorheen ging.

Daarnaast wilde ik er ook snel doorheen, omdat ik mijn dochter haar vader in haar leven gunde en zo weinig mogelijk gedoe tussen ons als ouders. Doordat ik best wat wist van hoe het leven werkte (in theorie vooral) en ik bijvoorbeeld inzicht had in mijn projecties op anderen, kon ik bij mijn ex heel goed het onderscheid maken tussen hem als ex-partner en hem als vader. Ik wist dat alle boosheid en verdriet dat ik voelde, niets te maken hadden met hoe hij als vader voor onze dochter. Ik wist zeker dat hij een geweldige vader voor haar zou zijn. Het liefst wilde ik dat hij gewoon bij de bevalling was en dat we er in welke vorm dan ook vanaf het begin van haar leven samen voor haar zouden zijn. 

In die drie maanden die tussen de breuk en mijn bevalling zaten, ben ik alle triggers vol aangegaan die ik kreeg én ben ik ze zelf op gaan zoeken. Steeds als ik een emotie doorleefde, kwam er namelijk ruimte. Pelde ik als het ware de dieperliggende emoties steeds verder af. De externe triggers neutraliseerden op deze manier en ik kon zo steeds een stapje verder gaan. Eerst raakte de hondenbak me al ongekend hard, daarna iemand die ik zag die op ‘haar’ leek, vervolgens kon ik ons huis van een afstand zien, daarna in het huis zijn om mijn laatste spullen op te halen etc. 

Doordat het zo’n turbulente periode was en ik niet wist of ik alleen zou bevallen of mijn ex-partner erbij zou zijn, werd me een doula aangeraden. Dit is een vrouw die veel bevallingen heeft meegemaakt, jou vooraf goed leert kennen en er tijdens de bevalling van A tot Z bij is, aan jou zijde. Dit gaf mij ruimte. Ook gingen mijn ex partner en ik een aantal keer naar een relatietherapeut waar we stappen richting elkaar zette in opbouw naar een nieuwe vorm van een relatie: die als ouders en als mensen die simpelweg veel van elkaar hielden maar geen partners meer waren. Door de ontwikkeling die ik doormaakte is het gelukt om een hele mooie en ook fijne bevalling te hebben ervaren van mijn dochter waar we allebei ontspannen bij waren. Bovendien ben ik vanaf het begin voor haar een stabiele ouder en is haar welzijn altijd leidend geweest.

De tijd die volgde was heel intens: Ik was mega blij met mijn dochter en genoot alles bij elkaar met haar, ik was nog altijd in de rouw en bezig met mijn verwerkingsproces, ik was overrompeld door wat het moederschap met zich meebracht én ik was voor het eerst van mijn leven vrijgezel. Voor het eerst bepaalde ik zelf wat ik ging doen en dacht niet vanuit een partner. Wat hij graag van me zou willen zien. Ik kreeg richting van binnenuit. Dit was nieuw en bevrijdend. Ik vond het onder andere heerlijk om in het nachtleven en mannen te vluchten/ op te gaan wat een immens contrast was met mijn moederschap op de dagen dat mijn dochter bij mij was. Ik was gebroken, opnieuw geboren op meerdere manieren, getransformeerd van vrouw naar moeder, vrij, bang, blij, vrolijk, verdrietig, boos en nog veel meer van dat, allemaal tegelijkertijd. Al die tijd heb ik overigens ‘gewoon’ doorgewerkt, op zwangerschapsverlof na natuurlijk, wat me goed afging.

In deze tijd heb ik heel veel opgeschreven en vooral ook geanalyseerd wat er gebeurde. Ik ontwikkelde verschillende manieren voor mezelf om te blijven staan en het zo goed mogelijk te maken voor mezelf en mijn dochter. Er kwam een punt dat ik een lezing gaf en vol enthousiasme vertelde over ‘de zin van het leven’: “Je hoeft alleen maar te voelen.”, was mijn boodschap. Met evenveel enthousiasme werd mijn verhaal ontvangen, maar toen er een vraag uit het publiek kwam “Hoe doe je dat dan?”, had ik daar geen concreet antwoord op. Ik ontrafelde mijn proces en kwam tot een stappenplan. Dit plan heb ik met een aantal deelnemers doorlopen in een half jaar traject en bleek een groot succes in hun leven. Ik zat ongekend goed in mijn vel.

In diezelfde periode leerde ik iemand kennen waarmee ik een diepe connectie voelde. Een enorme leegte werd gevuld en ik voelde me ontzettend gezien en geliefd. Al snel raakte ik zwanger van deze man en ondanks dat het niet helemaal lekker voelde vanaf het begin af aan, zette ik alles op alles om dit te laten slagen. Ik was er ook van overtuigd dat ik hem kon helpen met veranderen en het grote geluk was binnen handbereik. We gingen samenwonen, kochten een huis, trouwden en ik beviel van mijn tweede kind, een zoon deze keer. De zoon die ik al eerder had gezien in mijn meditatie. Omdat ik zo graag wilde dat het lukte ging ik heel ver om het te laten slagen. Deze relatie was echter niet goed voor me en ik gaf alles van mezelf weg en op. Toen mijn zoon bijna een jaar was, ben ik weggegaan. Ik hoopte hetzelfde te kunnen doen in die situatie om de scheiding zo soepel mogelijk te laten verlopen, maar het was anders dan bij de vader van mijn dochter. Ook hierin heb ik alles geprobeerd om het te laten slagen, want ik wist dat ik het kon. Het werd een langdurig proces, waarbij vele instanties passeerden. Vooral deze instanties kostte me enorm veel energie en de manier waarop zij zich hebben opgesteld hebben me diep geraakt. In plaats van mij en mijn zoon te helpen en beschermen, waren ze schadelijk voor ons. Na lange klachtenprocedures kreeg ik excuses, maar het leed was wat dat betreft al geleden. Dit gevoel van immense onmacht, bracht me naar een stuk waar ik zelf niet bij kon komen. Met een psycholoog, die ik instrueerde mijn eigen methode te gebruiken (doorvoelen, geen pleisters plakken), kwam ik op een voor mij nieuw jeugdtrauma uit. Een stuk dat diep zat verstopt, ik heel mijn leven had genegeerd en dat ook mijn hele leven heeft beïnvloed. Door dit pijnpunt had ik dus zo weinig contact met anderen vroeger. Moeite met relaties. Moeite met mijn lichaam. Regelmatig spanningshoofdpijn. Mijn leven lang heb ik hier dagelijks heb ik stress van ervaren, zonder er de vinger op te hebben kunnen leggen. Door dit te hebben doorleefd met wat hulp erbij, verdween er een enorme angel uit mijn systeem en ik kreeg mijn energie weer terug. De situatie stabiliseerde rond mijn zoon en ik kon verder met mijn leven.

In zeven jaar tijd ben ik dus twee keer moeder geworden, heb ik twee scheidingen meegemaakt, ben ik drie keer verhuisd, heb ik een ouder verloren, ben ik drie keer van carrière gewisseld, heb ik financiële dieptepunten gekend en heb ik een eigen bedrijf opgezet. Kortom: heb ik bovengemiddeld veel life-events doorlopen en ben ik aan één stuk door getriggerd om pijn te doorleven tot op het diepste niveau. Wat denk ik bijzonder is, is dat ik altijd heb blijven functioneren en oprecht van het leven ben blijven houden. 

Waar ik voor mezelf achter ben is dat het leven helemaal niet zo complex is als het lijkt. Het is eigenlijk doodsimpel: een emotie in je jeugd zet zich vast in je systeem omdat het op dat moment niet veilig is om te voelen. Jouw ego beschermt je tegen deze pijn omdat het te groot is en je mogelijk afscheid van ‘de groep’. Een emotie wil echter maar één ding: eruit. De intensiteit blijft exact hetzelfde als toen hij ontstond en je zal tijdens je leven worden uitgenodigd via externe triggers om de emotie alsnog toe te laten. Doordat ik niet kon vluchten ben ik hier doorheen gegaan. Maar er zijn zoveel vlucht methodes die me bekend zijn. Meestal wordt de noodzaak pas duidelijk als een vlucht methode je de das omdoet. Je raakt in een burn-out bijvoorbeeld. Of keer op keer in een relatie die niet goed voor je is, maar je wilt toch graag een gezin stichten. Je wordt misschien wel leeggetrokken door mensen om je heen die niet goed voor je zijn. Vul zelf maar in.

Ook al heb ik veel doorleefd, ik kom regelmatig nog stukken tegen die ik aanpak. De intensiteit wordt niet minder van een emotie die zich aandient. Steeds weer voelt het als een berg, maar duurt het doorleven van de emotie zelf vrij kort en voel ik me daarna lichter. Het is bevrijdend en ik voel me tijdens zo’n ervaring intens verbonden met het leven. Juist door dit steeds te doen krijg ik veel voor elkaar in korte tijd en maak ik veel mee. Alles gaat me ook steeds makkelijker af. Ik heb weinig zorgen en voel me het grootste deel van de tijd ontspannen, terwijl je het tegenovergestelde zou mogen verwachten als je mijn verhaal zo leest. Precies dit gun ik iedereen. Ik ben er van overtuigd dat ook jij dit kunt bereiken als je er echt voor open staat. In welke situatie je ook zit.