Grenzen stellen: Waardoor stel jij ze niet?

Er is een hele logische reden dat het lastig voor je is om je grenzen aan te geven: waarschijnlijk heb je in jouw vroege jeugd geleerd, dat je geen grenzen had.

Dit klinkt misschien wat zwaar, ennn als je erover nadenkt is het dat ook. 

Wat ik allereerst wil benadrukken is dat jouw ouders deden wat ze konden. Wat zij dachten dat het beste was op dat moment. Ook zij hebben hun lading meegekregen en als je alles verder terug gaat analyseren is er een logisch verhaal te vinden waarom zij deden, of juist niet deden, wat ze deden.

Alle respect naar alle ouders wat dat betreft.

De kern van het probleem ligt wel daar. Jouw ouders, of een van jouw ouders heeft je op een onbewust niveau meegegeven: jouw grenzen doen er niet toe. Je staat, voor een deel, tot mijn beschikking. 

Dit kan op allerlei manieren zijn gebeurd. Misschien ging je moeder door een lastige periode en kon ze jouw hulp en zorg erg waarderen (de rollen werden omgekeerd). 

Misschien voedde je vader je via de oude stempel je met de harde hand op, wat ook alleen verbaal geweest kan zijn.

Misschien waren allebei je ouders fysiek of mentaal afwezig, waardoor je voor jezelf hebt moeten zorgen vanaf kleins af aan.

Wat het ook is geweest, het is je niet met de paplepel ingegoten dat je jouw eigen ruimte in mag nemen. Sterker nog, er is je meegegeven dat het goed is om je te schikken naar een ander, of zelfs tot beschikking te staan aan een ander.

Waar blijf jij dan?

Exact: nergens.

Je hebt het niet geleerd. Logisch dat je op een latere leeftijd hier tegenaan loopt. Logisch dat je denkt vanuit een ander.

Ik herken me als geen ander in het bovenstaande. Mocht het iets me je doen, laat het me weten :).

Liefs, Margot

P.s. Wil je op een laagdrempelige manier verandering brengen in het altijd ja zeggen op alles? Schrijf je in voor de ‘Nee week’. Hij start in de week van 20 maart en is de eerste ronde gratis.